-
her gün bir depresif hale giriyorum bir mutlu oluyorum her ikisi de sebepsiz yere, bu iki durum arasında gidip geliyorum, hayatımla ilgili, genel olarak düşüncelerimle(özel hayat,felsefe, inanç vs) ilgili yani her şeyle ilgili birileriyle konuşma ihtiyacı duyuyorum ama kimseyi konuşabileceğim kadar yakın veya ilgili göremiyorum, arkadaşım yok değil var ama yakın hissetmiyorum hiç birine kendimi o kadar, belki bir sevgili bulsam çözülecek sorun ama birinin peşinden koşmak da istemiyor canım, bazen birden bire acaba şununla bir şansımı denesem mi diyorum sonra bir anda vazgeçiyorum boşver şimdi kim uğraşıcak diyorum, hem mutluyum hem depresif bir moddayım sebebini de bulamıyorum bu hızlı mod değişiminin... -
çok acayip aşk acısı çekmek istiyorum, yani birini çok sevmek onun da beni sevmesini istiyorum ama sonunda o beni terk etsin aşk acısı çekeyim istiyorum nedense böyle hüngür hüngür ağlamak içmek istiyorum.
hatta içten içe bir yakınımı kaybetmek istediğimi düşünüyorum bazen , daha doğrusu böyle şeyler kuruyorum kafamda acaba şu kişi ölse nolur hayatım nasıl olur diye ve bundan utanıyorum suçluluk duyuyorum şu an yazarken bile.
hayatımda bi trajedi istiyorum sanırım.
halbuki kendimi de çok severim hayatımdan da çok mutluyum neden kendimi cezalandırmayı, üzülmeyi istiyorum bilmiyorum belki de kendimi sevdiğim hayatımdan mutlu olduğum kendi kendime söylediğim yalanlardır. -
bir seneden biraz daha önce tam da bu başlığa yazmışım, "hayatımda trajedi istiyorum, psikolojik acı çekmek istiyorum" herhalde daha saçma bir istek olamazmış, neyse ki isteğim dozajı azalmış şekilde gerçekleşti hem tatmin olmuş oldum hem bir daha düzgün şeyler dilemeyi öğrendim.
bazen düşünüyorum gerçekten koruyucu bir kuvvet(şans faktörü de diyebiliriz) var da bir şekilde hayatımda her şeyin en iyi şekle girmesini mi sağlıyor yoksa tamamen benim optimistliğim ve konuyu algılama tarzımdan mı bana öyle geliyor? her iki türlü de böyle olduğu için mutluyum -
kendimi hep iyi bir insan sandım. tanımadığım insanlara ön yargılı yaklaşmamaya çalışırım, nefret ediyorum dediğim kötülüğünü istediğim biri yok diyebilirim. hatta başka insanlara ve hatta hayvanlara zarar verenler için bile dileğim sadece yaptıklarından vicdanlarının sızlayıp onun pişmanlığını yaşayabilecek psikolojiye gelmeleridir bir daha hiçbir varlığa zarar vermemeleri adına.
ama bugün fark ediyorum ki aslında oldukça bencilmişim ve iyi bir insanla uzaktan yakından alakam yok. düşüncelerim iyi bir insanın düşünceleri belki, ama fark ediyorumki yaptıklarım, verdiğim kararlar iyi bir insana ait değil. belki sadece kendimi kandırmaya çalıştım uzun süredir iyi insan olduğuma inanarak. şimdi bunu fark ettikten sonra da ne yapacağımı bilmiyorum. iyi olmak için bencillikten uzaklaşmam lazım ama bunu yapıp yapamayacağımı bilmiyorum. iyi olmamaksa resmen fiziksel bir acı veriyor.